Dag 16 - Maçanet(E) > Barcelona!!!!

De klap op de vuurpijl, Barcelona.

Van ons heerlijke huis op het platteland bij Maçanet fietsen we vanmorgen op tijd, maar niet te vroeg, naar Barcelona. We twijfelen lang over de route, omdat ons rustige routeboekje als enige advies heeft om een boot te nemen. Onze twijfel gaat tussen een route die eerst naar de kust gaat en van daar helemaal naar Barcelona, of een ander die langer landinwaarts blijft. Maar een klimmetje is niet te voorkomen, want we moeten toch ergens over de Montnegre heen. Mijn ervaring is dat kustwegen minder vrachtverkeer hebben dan de wegen in het binnenland. Uiteindelijk geeft onze gastheer Harry het verlossende woord. Doordat alle snelwegen sinds kort tolvrij zijn, is het veel rustiger op de binnenwegen. We gaan met een gerust hart over de C-35 en via Dosrios over de heuvelrug. Gistermiddag rust aan het zwembad voelt als een week, en de wind werkt ook mee. Zo fluiten we “Barcelona” zingend (https://open.spotify.com/track/0R3KNPkvSYkDwaATil1gk2?si=39tphACfTqaspMVcs5Gjlg) naar ons einddoel.

De 79 kilometer voelt als een kippeneindje, nog niet zo lang geleden vond ik dat een heftige afstand. En als we bij Vilassar de Mar de zeeweg op draaien vliegt de tijd en het asfalt onder ons uit

En ook die kustweg is druk, maar mooi, en er wordt goed rekening gehouden met fietsers.

Ons eerste zicht op Barcelona is een vreemde landmark. De oude energiecentrale heeft drie metershoge schoorstenen die al van kilometers afstand te zien zijn, als een soort vooraankondiging van die prachtige torens waar wij zullen eindigen.

Maar al snel volgt een tocht langs de heerlijke stranden van Badelona en Barceloneta. Het is dat laatste strand waar we, zielsgelukkig en heerlijk hongerig neerstrijken.
Daar staan ze na meer dan 2000 kilometer te rusten, onze fietsenLola en Harrie (de koosnaam voor mijn fiets sprong me vreemd genoeg ineens gisteren te binnen, met een Bulls Harrier leek me dat nauwelijks vergezocht)

En we eten nog een laatste keer wat we willen. Er valt een heerlijke rust over me. Van het heerlijke ochtendritje, het besef dat we ons doel hebben bereikt, maar ook zeker van de sfeer van Barcelona die dat altijd weer met me doet. Iedereen is relaxed hier. Alles mag, zonder dat het moet. Het is hier foei druk, maar de bediening neemt alle tijd voor je. En de tortilla en chorizo is weer helemaal top. En nog één keer een toetje dan….

Daarna vervolgt onze triomftocht langs de Ramblas,

en de Sagrada Familia

We hebben het volbracht, en ik voel me voldaan. En vooral ook dankbaar.

Voor Milja, die me de ruimte gaf om dit avontuur aan te gaan en de boel in haar eentje draaiend heeft gehouden

Voor Arnoud. Zonder mijn “mag ik mee?” was dit avontuur niet begonnen, maar zonder je hulp, lol en ervaring had ik het niet volbracht.

Voor Mariel. Dat ik je mooie man mocht lenen. Hij is knap, sterk, en vrolijk. Zondag krijg je m weer terug. Wees zuinig op hem.

Maar ook gaat mijn dank uit naar mijn fiets Harrie die me zonder veel gemopper 2200 kilometer door Europa heeft gesjouwd.

Morgen de epiloog naar Banyoles, voor de fietsbus terug naar huis.

Dag 15- Figueres(E) > Maçanet de Selva(E)

Zo. Vandaag was weer leuk dingen van de andere kant zien.
Ik kreeg al vragen wat ik voor diepe inzichten heb van deze tocht. Nou hier zijn er een paar;

1- don’t trust google
2- waarom haasten als het relaxed kan?
3- Viva España

Don’t trust Google.
We hebben het eerste deel van onze rit netjes volgens ‘het boekje’ gedaan. We hebben onze rit van Cycling Europe gehaald. Al eerder was ik daar zo positief over, omdat je alleen maar autoluwe en autovrije routes rijdt. Dat was tot nu toe een feestje met als topper de omgebouwde spoorlijnen. Ik hoopte dat onze laatste etappe naar Girona een stiekem verstopt spoorlijntje had, want we moesten weer een flinke berg over. Maar helaas, er moest weer geklommen worden.
En je merkt toch dat hoe veel Snickers, taart, cola en ander rotzooi je in die allesbrander gooit, er ook wat diepere reserves in je lijf worden aangesproken. En die zijn… zo…langzamerhand…op.
Maar goed. Het klimmetje deed wat pijn aan de benen en wat pijn aan mijn ego, dat laatste omdat hij populair was bij locale afgetrainde dertigers die met hun spaghetti lijf langs me omhoog sprintten. De topper was nog we dat ik zwetend en hijgend Weerd ingehaald door een meisje, dat vervolgens alweer naar beneden kwam toen dit hijgend hert nog aan zijn klimmetje bezig was. Geen foto’s van. Maar beter ook…Grrr.

Maar vanaf die top kregen we de ingeving om een eigen route te nemen. En die hebben we ingevoerd op Google. Nu weet ik dat Google voor fietsers nog “in bèta” is zoals de ontwikkelaars zeggen. Dus wel je ogen open houden. Maar op deze reis heeft Google Maps ons vaker van dan op het pad geholpen. Er is duidelijk ook nog geen “ik heb een racefiets” knopje, want we werden toch op een partij zandpaden gestuurd!
Maar uiteindelijk ging het helemaal mis, waar Arnoud net een “service mededeling” had gegeven vanaf nu nooit meer een zandpaadje op te draaien, werden we een mooie asfalt weg opgestuurd, die echter volledig doodliep. We eindigden in een akker onder deze sproeiers.

Wel verfrissend, maar duidelijk niet de kortste weg. Don’t trust Google.

Waarom haasten als het rustig kan?

Een doel helpt. Zonder ons fietsdoel Barcelona, wisten we waarschijnlijk niet elke dag dat we naar het Zuiden moesten gaan. Maar een doel kan ook doorschieten, een tunnelvisie geven. Dat ontdekten we bij de lunch. We hadden de berg etappe van een kilometer of 70 af en ‘nog maar’ 100 te gaan tot Barcelona. Best ver, 170km inclusief een bergje. En toen kwam het inzicht. We dachten: als we nu lekker doortrappen hebben we 2 dagen lekker in Barcelona. Maar voor ons budget en zo op het laatste moment heb je een alleen een saaie flat in een slechte buurt. Waarom zou je? We besloten een kamer in een oude boerderij met zwembad te boeken. Met nog maar een kilometer of 20 een heerlijk relaxed eind van de dag. En waarom zou je je opsluiten in een flat als je kan chillen bij een zwembad?

Morgen nog maar 85 kilometer naar Barça. De stad loopt niet weg… En ondanks alle goedbedoelde tips die we onderweg kregen voor wat je moet zien in Barcelona, hebben we alleen maar een vinkje tr halen in de stad, niet meer dan dat. We gingen de reis aan voor het fietsacontuur, niet voor het site seeing.

Viva España
ik lig hier op mijn bedje aan het zwembad te luisteren naar de ultieme troubadours van Spanje. Mijn grote voorbeeld als nieuwe fiets-troubadour. Een 3-tal Spanjaarden met gitaren in alle maten, die in de 60er jaren populair waren in Spanje, en nu heerlijk oubollig klingen. De muziek is een feest, vooral omdat mijn “andere kijk” een grote interesse in lyrics geeft, maar ook omdat het de beste manier is om mijn Spaans weer een beetje op te vijzelen. Luister en geniet gerust mee, maar neem er niet teveel van, want Milja kan er alles over vertellen wat een overdosis Panchos met je doet :D

https://open.spotify.com/album/3dDSb0DTcuJiSbIgI43rX4?si=4fAhUe_sSYeHiF9YvYhMqA

Morgen: Barcelona here we come!

Dag 14 - Touchan(F) > Figueres(E)

En daar is ie dan: de een-na-laatste mijlpaal. Vandaag de grens over naar Spanje en trouwens meteen maar even doodgetrapt naar Figueres. Zelfs na zo’n zware bergetappe over de oostelijke uitloop van de Pyreneeën weten we 159km uit onze vermoeide lijven te trappen.

Maar laten we beginnen bij het begin: een ontbijtje op de platanenlaan bij het postkantoor. Te beginnen met de slechtste selfie ooit, maar het laantje was zo heerlijk dat ik m jullie niet wilde onthouden:

We zaten voor een mooi postkantoortje op een bankje lekker ons stokbroodje weg te snoevelen. Ieder zichzelf respecterend dorp heeft een postkantoor. En er komen nog steeds mensen voor van alles en nog wat. Verbazingwekkend. Ik zou nog best eens een carrière willen hebben als ‘directeur’ van zo’n kantoortje. Als je die ambitie ook hebt, kijk vooral eens naar “Bienvenue chez les CH’TI”, een hilarische Franse komedie over carrière binnen de Post. Maar zeg nou zelf: van zo’n schattig art-deco kantoortje zou je toch ook de baas willen zijn?

Alras gingen we op pad, langs plaatsjes als LaTour-de-France en Ile-sur-Tet ( die laatste bleek overigens gewoon naar het riviertje de Tet te verwijzen). Daar hebben we wel 3 rondjes gereden op zoek naar een supermarkt of boulangerie om ons voor de tocht over de berg en over de grens te versterken. Want we hadden geen hoge verwachtingen van de populatiedichtheid onderweg.

De meeste mensen zijn gewend via La Jonquera Spanje binnen te komen. In ons routeboekje werd dat echter van harte afgeraden vanwege een onmogelijke klim gevolgd door een niet bestaand pad. We hebben daarom de omweg via de Tech genomen. Dat is ook gewoon een rivier, maar voor ons twee techies is het natuurlijk een leuk alternatief. Ik was dolblij met deze route, want hij was niet te doen, wat bewees dat de originele Jonquera route moorddadig zou zijn geweest.

Dit was gewoon zinderend heet en vervelend, maar doet meer dan dat. Ik heb overigens een theorie ontwikkeld waarom het zinderend heet wordt genoemd. Vanwege het geluid van die k*- krekels. Ik heb ontdekt dat er 3 soorten krekels zijn met een onderscheidend dialect in hun zindering:

1) krekels die gewoon heel veel vervelend geluid maken. Met z’n allen in zo’n soort rondzingende echo.
2) krekels die in de berm gaan zitten en een geluid maken alsof je ketting aanloopt. Die zijn denk ik gesponsord door de olie industrie
3) krekels die een geluid maken alsof ze je met z’n allen uitleggen. Die gaan vooral onderaan of halverwege steile hellingen zitten

In de auto of in een comfortabel huisje is de krekel een schattig zomers geluid, maar op de fiets gaat’ie nogal snel op je zenuwen werken.
Awel, ondanks de zinderende hitte, krekels, zweet en spierpijn van alle klimmetjes, hebben we dan toch de Spaanse grens gehaald. En ook hier geldt net als gisteren met het bereiken van de Middellandse zee: een uniek bord is het niet, maar om er op eigen kracht komen voelt wel uniek. Als een enorme heldendaad.

Nu hadden we de smaak te pakken, en konden ons meteen in het Spaanse ritme voegen. Want je hoeft dus niet voor 9u te bestellen. En de avondzon is een stuk relaxter fietsen dan zijn zinderende broer om 12 uur.
Dus we hebben maar even naar Figueres doorgefietst. Alleen de AirBnB hield zich net iets teveel aan dit Spaanse ritme, we mochten inchecken vanaf 23:00u. Daarop hebben we maar een nood-kaart ingezet: een kamer geboekt bij een hotel in de stad. En een uurtje later zitten we fris gewassen op de Rambla van Figueres een lekkere, zwaar verdiende Paella Marinerend te smikkelen.

Morgen misschien wel in één ruk door naar Barça. Niet alleen omdat dat stoer is om in 15 dagen naar Barcelona te fietsen, ook omdat we een tussenstop in een van de kustplaatsen (ik noem als voorbeeld: Lloret de Mar) niet echt zien zitten.
Maar zoals altijd: we gaan het zien!

Dag 13 - Pézanas (F) > Touchan (F)

Vanochtend begon alles zoals het moest zijn. De checklist voor een helemaal tevreden fietser:

+ buikje rond (check)
+ bandjes op spanning (check)
+ ketting gesmeerd (check)
+ zonnetje schijnt (check)
+ verfrissend windje (check)
+ … in de rug (check)
+ schaduw (check)
+ platanenlaan (check)

Als ik ooit naar Frankrijk mocht verhuizen, dan wil ik aan een Platanenlaan wonen. Niet alleen omdat dat woord nog steeds leuk is als je het al 10x hebt gezegd (believe me, I tried, ik heb tijd genoeg op de fiets). Maar ook omdat een platanenlaan heerlijk koel en rustig is.

We hebben een heerlijk ochtendje gereden. Helemaal Zen, in het moment, in het Nu, of hoe je het ook wilt noemen. Gewoon alleen maar met fietsten bezig. Zo kabbelden we voor we het wisten naar een enorme mijlpaal: de Middellandse Zee! Nou is de Middellandse Zee op zich niet veel nieuws, ik en ieder van jullie lezers zijn er vast al vaker geweest. Maar om er te staan terwijl je er op eigen kracht naartoe gepeddeld bent, dat voelt toch we heel lekker!
Lekker een duikje genomen en een heerlijk verdiende cola pauze. Wij drinken zoveel fris deze vakantie dat we een Nobelprijs zouden moeten krijgen van de CocaCola Company. Normaal is al dat suikerwater bijzonder slecht voor je is, maar voor ons allesbandertje is het prima brandstof.

Vandaag valt me ook op hoe leuk het is om alles van de andere kant te zien. Daar houd ik sowieso al van, ik ben een Tijl Uilenspiegel die graag de wereld op z’n kop zet/ziet. Maar de frisse perspectieven van het fietsen brengen je op plaatsen waar je gebruikelijk gedachteloos langs raast.

Bijvoorbeeld: de kassa van een supermarkt. Normaal is dat een soort dammetje in de rivier van je leven. Je voelt je licht in de weg gezeten bij het wachten, zoekt de weg van de minste weerstand, en gaat vlug weer door als je voorbij de hindernis bent. Maar wat wil nu het geluk: wij kopen onze lunch regelmatig bij de supermarkt en hadden vandaag gekozen om die lekker binnen in de Airco op te peuzelen. Er stonden wat stoelen net voorbij de kassa in iets wat waarschijnlijk ooit een gezellig hoekje had moeten worden. Terwijl we daar lekker zaten te ‘snoevelen’ zagen we ineens hoe gehaast al die klanten waren, en de rust die de caissières toeviel als alle klanten door waren. Geinig perpectief

Maar ook: op een fietspad langs een kanaal met 9 sluizen door Bezier fietsen. Geen moment had ik het gevoel dat ik in de stad was.

Een andere was ons zicht op de weg. In de middag (waar ik zo nog een checklistje van zal geven) fietsten we over een weg waar aan gewerkt was vrij recent. De planner had blijkbaar het gebruik om alle instructies met een spuitbus op het asfalt aan te geven. “Hier een gat graven, daar een bord plaatsen, hier de kabel in de berm voeren.” Het verhaal las als een boek, dat je met 100km per uur simpelweg niet kunt lezen.

En dan een 3e interessant perspectief: het liedje van vandaag. CopaCabana. https://open.spotify.com/track/5FMXrphygZ4z3gVDHGWxgl?si=iEpJvtmTR2KxCfzRFbfFdA
Ik denk dat ik eerst moet uitleggen waarom de Troubadour vandaag dit lied voordroeg. Dat was een speciaal verzoek van fiets-vriend Arnoud. Het schijnt dat je na zo’n lange tocht een beetje van je fiets gaat houden. Arnoud heeft daarom zijn fiets een koosnaam gegeven: Lola. Zo kwam dat lied dus los. Vrolijk liedje vind je niet? Totdat je de tijd neemt om als troubadour de juiste text te zingen. Dan blijkt dat Lola als showgirl verliefd is op de barman en dat is wederzijds. Maar als een dikke patser genaamd Rico handtastelijk wordt, volgt een schermutseling die eindigt met een pistoolschot. En de moraal: don’t fall in love at the Copa.

Ik heb trouwens ook nog ‘Door de wind’ gezongen van Stef Bos, en dat heeft alles met de checklist van de middag te maken.

De checklist voor een ontevreden fietser:
- te zwaar gelunched (check)
- na 12 geen schaduw meer te vinden (check)
- … dus bloedheet (check)
- met tegenwind (check)
-omhoog fietsen (check)

Gelukkig was er nog hier en daar een Platanenlaan en een “Route Baree” bord om bij te poseren. Zoals ik gisteren al zei beginnen we een beetje verknocht te raken aan die borden

Maar de topper van de middag was natuurlijk wel het bord dat de “held op de fiets” aanwees (okee, vrij vertaald, maar toe maar)

Morgen weer een mijlpaal: de Spaanse grens. We hebben wel iets interessants ontdekt: ons routeboekje met als titel van Eindhoven naar Barcelona stopt in Girona. Daarna kun je het best de boot pakken. (?) Echt niet! We hebben al een mooi kustroutetje op het oog voor de laatste 100 km.
Tot morgen!

Dag 12 - Alès > Pézenas

Lekker rustig dagje vandaag. We vertrokken na een gebruikelijk ontbijtje bij de boulanger uit de stad. Als je je door de ochtendspits van een kleine stad in Frankrijk heen worstelt, weet je ineens weer te waarderen waarom je een route met vooral autoluwe en autovrije wegen hebt gekozen. Toen we terug op onze route waren voelde het werkelijk als “veilig thuis”. We volgden met de route de stroom van de rivier l’Herault, wat natuurlijk ruim in ons helden-thema paste. We volgden de rivier van zo dichtbij dat een deel van de weg regelmatig overstroomt en wordt afgesloten. Gelukkig niet vandaag, want we hebben al zo vaak “Route Barree”gehad dat we hebben overwogen om onze route zo te dopen.

Meermaals geprobeerd om ook even aan de waterkant te komen, want immers hadden we de zwembroek, handdoek en slippertjes niet voor niets ingepakt. Na een aantal mislukte pogingen en een hoop frustratie dat ieder zichzelf respecterend stukje rivierkust was geclaimd als privé terrein, hebben we er toch eindelijk een gevonden. Heerlijk.

Met al dat vertier zijn we wel wat tijd verloren, dus we dachten ons doel op een ‘magere’ 130km te stellen in plaats van door te rijden naar de Middellandse zeekust. Maar dat viel even mee! We kregen een heerlijk windje in de rug toen we het dal van l’Herault uit geklommen waren. Op de vlakte daarboven staat altijd wind zo te zien, want alle bomen zijn scheef gegroeid. Doet me ineens herinneren dat Milja en ik aan het begin van onze liefdes carrière als studentjes samen kampeerden op een camping zoals deze (of was het deze Milja?) We zijn toen na 2 nachten uit gecheckt, want die wind was niet te harden!

Uiteindelijk met al die rugwind al om 17:30 aangekomen in Pézanas. We hadden alle tijd voor een borrel hapje, een wasje gedraaid, en nog alle tijd om een leuk eettentje te gaan zoeken.

We hebben alleen iets spannends ontdekt: als het zo doorgaat zijn we te vroeg in Barcelona, we kunnen er al over een dag of 3 zijn. Je maakt natuurlijk allerlei scenario’s in je hoofd, maar “wat gaan we doen als we te vroeg aan zijn?” was daar niet 1 van.

Och ja, genoeg te doen daar. We vermaken ons wel. Tot morgen!

Dag 11 - Arlempde(F) > Alès(F)

Vandaag was een zware dag. Mag je ook wel eens hebben. De derde helft is normaal iets waar je lekker aan de drank gaat, maar voor ons vooral het doorpakken terwijl onze reserves op zijn. We hebben het oventje lekker opgestookt met veel eten, taartjes, Snickers, Balisto’s en Cola. Al die suiker fikt als een dolle, maar ondanks dat waren we moe vandaag.

Kan ook te maken hebben met de omgeving. Want na de ‘hoger sferen’ van gisteren was het vanochtend stom klimmen in een saai landschap met een grijs wolkendek erboven.

Om daarna 25km (!) aan één stuk af te dalen in een bos met mist. Dat was goed en wel totaan de lunch het enige wat we meemaakten. Ik zat letterlijk gapend op de fiets, deels van vermoeidheid, deels van verveling schat ik. Heb nog wel lekker een beetje gezongen over een licht thema als de eeuwigheid, maar dat was het dan wel. https://open.spotify.com/track/5P0afhPecDDWJzS7wB6kMY?si=Ff8mgPR9RmGDudTKgV9yjA

Maar jeetje: als de meest opmerkelijke plaats waar je doorfietst Rochel-ton heet, dan is er ook serieus iets mis.

We hebben eigenlijk tot nu toe drie landschappen gezien:

1)er waren wel mensen maar die zijn weg
2) er zijn we mensen maar die zitten binnen
3) of er zijn nooit mensen geweest.

Dit was duidelijk een categorie 3 landschap: nooit iemand geweest. We hebben 3 auto’s gezien, die hoogstwaarschijnlijk waren van een van de 3 bewoners in elk van de 3 dorpjes waar we langs kwamen. Maar verder…helemaal…niets!

Toen kwam belangrijk nieuws: Arnoud kreeg een lekke band: 3-1. Maar gelukkig bewijst dit dat het niet alleen aan mijn materiaal ligt dat ik lek reed afgelopen week.

Onze lunch was in een verloren paradijsje. Naar goed gebruik is natuurlijk ieder zichzelf respecterende supermarkt op zondag net op tijd dicht om je niet van lunch te kunnen voorzien. Maar bij een dijk van een stuwdam:

vonden we een schattig herbergje,

Waar zelfs enigszins aantrekkelijke lokalen plaats hadden. Er gloort een level4 landschap aan de horizon: met echte mensen!
Onze volgende stop was St Ambroix, een deel van Arnoud’s pelgrimage. Want hij was daar heel vroeger geweest en wilde er herinneringen ophalen. Maar zoals zo vaak, is als je terugkomt alles anders en nieuw, en blijft er van je originele herinneringen als kind bijzonder weinig over. Toch leuk: ijsje eten bij de lokale bar voelt nog een beetje als vroegâh.

Ons eindpunt is Alès, eindelijk weer een level 4 landschap. Waar er niet alleen mensen zijn en naar buiten komen, maar ze ook nog eens hun best doen om er leuk uit te zien. Na een leuk gesprek met de serveerster bestellen we onze lang begeerde pizza’s. Daar hadden we het al een week over maar het was er maar niet van gekomen.

En daar mocht ik weer bijdragen aan de Barcelona score. We mogen er niet teveel op aansturen, maar als iemand vraagt naar je bestemming mag je die ego-booster er we ingooien. “Waar fiets je heen?”. ”Naar Barcelona!”,”Echt?” Intussen hebben we de “en ik kom trouwens uit DenHaag gefietst” erbij om het nog even extra in te peperen. Maar de serveerster reageerde heerlijk lomp, en dan is het goed als je ook wat Franse slang verstaat: “Vacance de cycler? Non, mal au cul!” Fietsvakantie? Nee, krijg je pijn aan je kont van…

Dag 10 - Aubusson d’Auvergne(F) > Arlempde(F)

Nou, dat was me het dagje wel. Omdat het een bergetappe was begin ik met mijn hoogtemeters van vandaag: 2155m gestegen. De dag was kort samengevat stijgen, dalen, lunch, stijgen, dalen, snack, stijgen, dalen, diner. Maar wow, wat een dag. Ik praat niet graag in superlatieven, maar dit was de mooiste fietsdag van mijn leven.

Het ontbijt van onze rugby held was magnifiek, ondanks dat hij wat weinig geslapen had. We kregen kaas uit Ambert, die niet alleen heerlijk maar ook onze volgende stop was. De reis omhoog uit midden aarde was te doen qua fiets inspanning, maar was werkelijk een prachtige route door het groen. Het bleek dat ik niet had overdreven (terwijl ik hoopte dat we te hebben gedaan, ik houd van superlatieven) toen ik zei dat we geen stokbrood binnen 40km van onze slaapplek konden krijgen. Daar hebben we dus maar even lekker uitgepakt met een koffie op een terrasje in Ambert en het gebruikelijk superlatief consumeren bij de bakker. Je kunt eten wat je wilt, het gaat toch allemaal de ‘oven’ in. Dus een taartje mist eigenlijk nooit bij de lunch.

Maar voor we hier waren, waren we pas echt in ‘hoger sferen’. Een “klimmetje” zoals Arnoud het liefkozend noemt, is nog niet mijn grootste liefde, maar ik begin de lol ervan te begrijpen.
Want de beloning is niet alleen dat je weer omlaag mag, het is ook het prachtige uitzicht wat je zo voelt te verdienen omdat je het zelf bij elkaar getrapt hebt. Ieder uitzicht was een schilderij, en we voelden ons in een film met 2 hoofdrolspelers en 2 toeschouwers.
De topper vond ik wel toen Arnoud zei “pas op, een blinde bocht”. Dat was maar deels waar. Want de bocht ging naar links, dus je kon inderdaad niet zien of er links een auto aankwam, maar rechts zag ik een uitzicht zo mooi en zo weids, dat ik niet eens probeerde het te vangen. “Stop making pictures, enjoy the f*ing moment”. Bij een latere stop vond ik het moment wel, en zo krijg je een beetje een indruk:

We waren samen echt in hoger sferen, niet allen omdat we door Job en langs de prachtige kerkjes fietsten, maar ook omdat de rust ons weer tot de kern brengt. Ik ga zingen als ik in m’n element ben, net als mijn moeder. Dus ik heb me ontpopt tot de troubadour van ons 2en.
Vandaag zong ik “Verloren tijd” van Klein Orkest. Een klassiekertje in de vrijbuiters gemeenschap. Luister gerust eens goed naar de tekst: https://open.spotify.com/track/6o8Hd5kUHmhryL4ba0HiAk?si=P2ocp81BQxSrfv8_N37VVQ (wij zijn uiteraard op dit moment niet de Man met Spijt die wordt bezongen, maar de Zwervers en Helden)

Na Ambert kwam weer een klim en een daling voor Le-Puy-en-Velay, waar ‘hoger sferen’ denk ik geen toelichting behoeft (behalve dan: weet je waarom ik zo serieus kijk? Omdat het SERIEUS hoog is!)

En toen kwam er nog weer een toppuntje van de dag. We hebben ontdekt dat fietsers eigenlijk steevast ook iets met treinen hebben. Dus als je Le-Puy weer over een oud treinspoortje mag wegfietsen, met welgeteld 3 tunnels waarvan een zelfs 1134m lang, dan ga je natuurlijk lekker tjoeke-tjoeke-fuut-fuut! naar boven.

Het deed me goed te horen dat onze pro Arnoud me een held noemde, en zelf ook wel klaar was met al dat fietsen vandaag. Want 151km dat schudden we dees’ daags zo uit onze mouw, maar met 2155 hoogtemeters erbij is dat best wel een topprestatie.

We eindigden de dag makkelijk. Dachten we. Want Arnoud had een Chambre d’Hote met Table d’Hote gevonden. Normaal is eten of slapen goed te regelen, maar beiden op dezelfde plaats een uitdaging. Dus dit scheelde een hoop gedoe dachten we nog. Maar wat bleek? Alleen maar Fransen en een gastheer uit Marseille. Er werd me toegefluisterd dat die nogal bekend staan om hun “Blaguer”, grappenmakerij. De grappen en grollen vlogen over tafel, en Arnoud en ik konden het net bijhouden. Ik voelde me helemaal de held toen ik er ook een grapje in kon gooien. Meestal heb je een taal onder controle als je er grappen in kunt maken.

Nou ja, wat een dag. Deze held gaat slapen. Met veel dank aan Arnoud die me dit zwervend avontuur heeft ingetrokken, en Klein Orkest, voor het inzicht dat je de tijd vooral niet moet verliezen maar beter ten volle kunt genieten.

Dag 9 - La Clayette(F) > Aubusson d’Auvergne(F)

Naar goed gebruik begin ik mijn relaas over deze bergetappes met de hoogtemeters: 1303m gestegen. Je zou zeggen dat ik al heel hoog zit nu, maar de rit naar onze slaapplaats in Aubusson bleef maar dalen. We zitten nu ‘in het midden van de aarde’, ik schat zo’n 1300 meter onder zeeniveau

We begonnen de ochtend met hopelijk voorlopig de laatste “fietsenmaker op reis show”. Er was niemand beschikbaar om ons te helpen, waarschijnlijk druk met staken, de vakbond, of klanten die zij dan toevallig belangrijker vonden. Maar we konden ergens een derailleur-schakel-kabeltje kopen en hebben die er gezellig als Ed en Willem Bever in een klein uur in staan priegelen. Het is niet alleen fijn om schakelend de bergrit in te kunnen, het is helemaal fijn als je precies weet waarom dat nu zo soepel gaat!

Na de toeristische buzz rond Beaune zou de Auvergne lekker rustig kunnen lijken, maar ik vind het vooral leeg. Op een andere manier dan de Lorraine trouwens, want daar was vroeger veel te doen en is het nu leeggelopen. Hier is nooit iets te doen geweest. Bos, bos en nog eens bos, dus daarom voelt het zo als “the journey to the center of the earth” denk ik.

Dus wat ga je dan doen? Dan ga je nog eens op de foto met de miniatuur stoomwals van je vader (maar dan groot)

Je verzamelt wat kiekjes voor je volgende verjaardagscadeau: mooie hijskraan voor in mijn achtertuin!

Of je klimt nog eens op een stuwdam en probeert de stop eruit te trekken. (Okee, dat is niet waar, dat was ik niet)

Uiteindelijk was dit dus het MiddenAarde waar we terecht kwamen. Je hoort hier echt zo weinig dat je je telefoon niet van de stille stand durft te halen.

Onze host Jean-Luc is een topper, een talent in gastvrijheid. Een beer van een vent, die ons echt gewoon een kamer in z’n huis uitleent, ons verwelkomt met een biertje, in rap Frans met een stevig dialect met ons staat te kletsen, en vervolgens ons de sleutel geeft en zelf met vrienden een Rugby match gaat kijken. Maar hij belooft ondanks zijn te verwachten kater een ontbijtje voor ons te verzorgen morgen. Was niet part of the deal, maar toen hij hoorde dat we geen opties hadden bood hij het ons aan. Wat een topper!

Morgen met klimtouw dit dal uit, ik geloof dat we 40km moeten rijden voordat er een Boulangerie te vinden is, dus ik hoop maar op een goed ontbijtje!