Zo. Vandaag was weer leuk dingen van de andere kant zien.
Ik kreeg al vragen wat ik voor diepe inzichten heb van deze tocht. Nou hier zijn er een paar;

1- don’t trust google
2- waarom haasten als het relaxed kan?
3- Viva España

Don’t trust Google.
We hebben het eerste deel van onze rit netjes volgens ‘het boekje’ gedaan. We hebben onze rit van Cycling Europe gehaald. Al eerder was ik daar zo positief over, omdat je alleen maar autoluwe en autovrije routes rijdt. Dat was tot nu toe een feestje met als topper de omgebouwde spoorlijnen. Ik hoopte dat onze laatste etappe naar Girona een stiekem verstopt spoorlijntje had, want we moesten weer een flinke berg over. Maar helaas, er moest weer geklommen worden.
En je merkt toch dat hoe veel Snickers, taart, cola en ander rotzooi je in die allesbrander gooit, er ook wat diepere reserves in je lijf worden aangesproken. En die zijn… zo…langzamerhand…op.
Maar goed. Het klimmetje deed wat pijn aan de benen en wat pijn aan mijn ego, dat laatste omdat hij populair was bij locale afgetrainde dertigers die met hun spaghetti lijf langs me omhoog sprintten. De topper was nog we dat ik zwetend en hijgend Weerd ingehaald door een meisje, dat vervolgens alweer naar beneden kwam toen dit hijgend hert nog aan zijn klimmetje bezig was. Geen foto’s van. Maar beter ook…Grrr.

Maar vanaf die top kregen we de ingeving om een eigen route te nemen. En die hebben we ingevoerd op Google. Nu weet ik dat Google voor fietsers nog “in bèta” is zoals de ontwikkelaars zeggen. Dus wel je ogen open houden. Maar op deze reis heeft Google Maps ons vaker van dan op het pad geholpen. Er is duidelijk ook nog geen “ik heb een racefiets” knopje, want we werden toch op een partij zandpaden gestuurd!
Maar uiteindelijk ging het helemaal mis, waar Arnoud net een “service mededeling” had gegeven vanaf nu nooit meer een zandpaadje op te draaien, werden we een mooie asfalt weg opgestuurd, die echter volledig doodliep. We eindigden in een akker onder deze sproeiers.

Wel verfrissend, maar duidelijk niet de kortste weg. Don’t trust Google.

Waarom haasten als het rustig kan?

Een doel helpt. Zonder ons fietsdoel Barcelona, wisten we waarschijnlijk niet elke dag dat we naar het Zuiden moesten gaan. Maar een doel kan ook doorschieten, een tunnelvisie geven. Dat ontdekten we bij de lunch. We hadden de berg etappe van een kilometer of 70 af en ‘nog maar’ 100 te gaan tot Barcelona. Best ver, 170km inclusief een bergje. En toen kwam het inzicht. We dachten: als we nu lekker doortrappen hebben we 2 dagen lekker in Barcelona. Maar voor ons budget en zo op het laatste moment heb je een alleen een saaie flat in een slechte buurt. Waarom zou je? We besloten een kamer in een oude boerderij met zwembad te boeken. Met nog maar een kilometer of 20 een heerlijk relaxed eind van de dag. En waarom zou je je opsluiten in een flat als je kan chillen bij een zwembad?

Morgen nog maar 85 kilometer naar Barça. De stad loopt niet weg… En ondanks alle goedbedoelde tips die we onderweg kregen voor wat je moet zien in Barcelona, hebben we alleen maar een vinkje tr halen in de stad, niet meer dan dat. We gingen de reis aan voor het fietsacontuur, niet voor het site seeing.

Viva España
ik lig hier op mijn bedje aan het zwembad te luisteren naar de ultieme troubadours van Spanje. Mijn grote voorbeeld als nieuwe fiets-troubadour. Een 3-tal Spanjaarden met gitaren in alle maten, die in de 60er jaren populair waren in Spanje, en nu heerlijk oubollig klingen. De muziek is een feest, vooral omdat mijn “andere kijk” een grote interesse in lyrics geeft, maar ook omdat het de beste manier is om mijn Spaans weer een beetje op te vijzelen. Luister en geniet gerust mee, maar neem er niet teveel van, want Milja kan er alles over vertellen wat een overdosis Panchos met je doet :D

https://open.spotify.com/album/3dDSb0DTcuJiSbIgI43rX4?si=4fAhUe_sSYeHiF9YvYhMqA

Morgen: Barcelona here we come!