Vanochtend begon alles zoals het moest zijn. De checklist voor een helemaal tevreden fietser:

+ buikje rond (check)
+ bandjes op spanning (check)
+ ketting gesmeerd (check)
+ zonnetje schijnt (check)
+ verfrissend windje (check)
+ … in de rug (check)
+ schaduw (check)
+ platanenlaan (check)

Als ik ooit naar Frankrijk mocht verhuizen, dan wil ik aan een Platanenlaan wonen. Niet alleen omdat dat woord nog steeds leuk is als je het al 10x hebt gezegd (believe me, I tried, ik heb tijd genoeg op de fiets). Maar ook omdat een platanenlaan heerlijk koel en rustig is.

We hebben een heerlijk ochtendje gereden. Helemaal Zen, in het moment, in het Nu, of hoe je het ook wilt noemen. Gewoon alleen maar met fietsten bezig. Zo kabbelden we voor we het wisten naar een enorme mijlpaal: de Middellandse Zee! Nou is de Middellandse Zee op zich niet veel nieuws, ik en ieder van jullie lezers zijn er vast al vaker geweest. Maar om er te staan terwijl je er op eigen kracht naartoe gepeddeld bent, dat voelt toch we heel lekker!
Lekker een duikje genomen en een heerlijk verdiende cola pauze. Wij drinken zoveel fris deze vakantie dat we een Nobelprijs zouden moeten krijgen van de CocaCola Company. Normaal is al dat suikerwater bijzonder slecht voor je is, maar voor ons allesbandertje is het prima brandstof.

Vandaag valt me ook op hoe leuk het is om alles van de andere kant te zien. Daar houd ik sowieso al van, ik ben een Tijl Uilenspiegel die graag de wereld op z’n kop zet/ziet. Maar de frisse perspectieven van het fietsen brengen je op plaatsen waar je gebruikelijk gedachteloos langs raast.

Bijvoorbeeld: de kassa van een supermarkt. Normaal is dat een soort dammetje in de rivier van je leven. Je voelt je licht in de weg gezeten bij het wachten, zoekt de weg van de minste weerstand, en gaat vlug weer door als je voorbij de hindernis bent. Maar wat wil nu het geluk: wij kopen onze lunch regelmatig bij de supermarkt en hadden vandaag gekozen om die lekker binnen in de Airco op te peuzelen. Er stonden wat stoelen net voorbij de kassa in iets wat waarschijnlijk ooit een gezellig hoekje had moeten worden. Terwijl we daar lekker zaten te ‘snoevelen’ zagen we ineens hoe gehaast al die klanten waren, en de rust die de caissières toeviel als alle klanten door waren. Geinig perpectief

Maar ook: op een fietspad langs een kanaal met 9 sluizen door Bezier fietsen. Geen moment had ik het gevoel dat ik in de stad was.

Een andere was ons zicht op de weg. In de middag (waar ik zo nog een checklistje van zal geven) fietsten we over een weg waar aan gewerkt was vrij recent. De planner had blijkbaar het gebruik om alle instructies met een spuitbus op het asfalt aan te geven. “Hier een gat graven, daar een bord plaatsen, hier de kabel in de berm voeren.” Het verhaal las als een boek, dat je met 100km per uur simpelweg niet kunt lezen.

En dan een 3e interessant perspectief: het liedje van vandaag. CopaCabana. https://open.spotify.com/track/5FMXrphygZ4z3gVDHGWxgl?si=iEpJvtmTR2KxCfzRFbfFdA
Ik denk dat ik eerst moet uitleggen waarom de Troubadour vandaag dit lied voordroeg. Dat was een speciaal verzoek van fiets-vriend Arnoud. Het schijnt dat je na zo’n lange tocht een beetje van je fiets gaat houden. Arnoud heeft daarom zijn fiets een koosnaam gegeven: Lola. Zo kwam dat lied dus los. Vrolijk liedje vind je niet? Totdat je de tijd neemt om als troubadour de juiste text te zingen. Dan blijkt dat Lola als showgirl verliefd is op de barman en dat is wederzijds. Maar als een dikke patser genaamd Rico handtastelijk wordt, volgt een schermutseling die eindigt met een pistoolschot. En de moraal: don’t fall in love at the Copa.

Ik heb trouwens ook nog ‘Door de wind’ gezongen van Stef Bos, en dat heeft alles met de checklist van de middag te maken.

De checklist voor een ontevreden fietser:
- te zwaar gelunched (check)
- na 12 geen schaduw meer te vinden (check)
- … dus bloedheet (check)
- met tegenwind (check)
-omhoog fietsen (check)

Gelukkig was er nog hier en daar een Platanenlaan en een “Route Baree” bord om bij te poseren. Zoals ik gisteren al zei beginnen we een beetje verknocht te raken aan die borden

Maar de topper van de middag was natuurlijk wel het bord dat de “held op de fiets” aanwees (okee, vrij vertaald, maar toe maar)

Morgen weer een mijlpaal: de Spaanse grens. We hebben wel iets interessants ontdekt: ons routeboekje met als titel van Eindhoven naar Barcelona stopt in Girona. Daarna kun je het best de boot pakken. (?) Echt niet! We hebben al een mooi kustroutetje op het oog voor de laatste 100 km.
Tot morgen!