De klap op de vuurpijl, Barcelona.

Van ons heerlijke huis op het platteland bij Maçanet fietsen we vanmorgen op tijd, maar niet te vroeg, naar Barcelona. We twijfelen lang over de route, omdat ons rustige routeboekje als enige advies heeft om een boot te nemen. Onze twijfel gaat tussen een route die eerst naar de kust gaat en van daar helemaal naar Barcelona, of een ander die langer landinwaarts blijft. Maar een klimmetje is niet te voorkomen, want we moeten toch ergens over de Montnegre heen. Mijn ervaring is dat kustwegen minder vrachtverkeer hebben dan de wegen in het binnenland. Uiteindelijk geeft onze gastheer Harry het verlossende woord. Doordat alle snelwegen sinds kort tolvrij zijn, is het veel rustiger op de binnenwegen. We gaan met een gerust hart over de C-35 en via Dosrios over de heuvelrug. Gistermiddag rust aan het zwembad voelt als een week, en de wind werkt ook mee. Zo fluiten we “Barcelona” zingend (https://open.spotify.com/track/0R3KNPkvSYkDwaATil1gk2?si=39tphACfTqaspMVcs5Gjlg) naar ons einddoel.

De 79 kilometer voelt als een kippeneindje, nog niet zo lang geleden vond ik dat een heftige afstand. En als we bij Vilassar de Mar de zeeweg op draaien vliegt de tijd en het asfalt onder ons uit

En ook die kustweg is druk, maar mooi, en er wordt goed rekening gehouden met fietsers.

Ons eerste zicht op Barcelona is een vreemde landmark. De oude energiecentrale heeft drie metershoge schoorstenen die al van kilometers afstand te zien zijn, als een soort vooraankondiging van die prachtige torens waar wij zullen eindigen.

Maar al snel volgt een tocht langs de heerlijke stranden van Badelona en Barceloneta. Het is dat laatste strand waar we, zielsgelukkig en heerlijk hongerig neerstrijken.
Daar staan ze na meer dan 2000 kilometer te rusten, onze fietsenLola en Harrie (de koosnaam voor mijn fiets sprong me vreemd genoeg ineens gisteren te binnen, met een Bulls Harrier leek me dat nauwelijks vergezocht)

En we eten nog een laatste keer wat we willen. Er valt een heerlijke rust over me. Van het heerlijke ochtendritje, het besef dat we ons doel hebben bereikt, maar ook zeker van de sfeer van Barcelona die dat altijd weer met me doet. Iedereen is relaxed hier. Alles mag, zonder dat het moet. Het is hier foei druk, maar de bediening neemt alle tijd voor je. En de tortilla en chorizo is weer helemaal top. En nog één keer een toetje dan….

Daarna vervolgt onze triomftocht langs de Ramblas,

en de Sagrada Familia

We hebben het volbracht, en ik voel me voldaan. En vooral ook dankbaar.

Voor Milja, die me de ruimte gaf om dit avontuur aan te gaan en de boel in haar eentje draaiend heeft gehouden

Voor Arnoud. Zonder mijn “mag ik mee?” was dit avontuur niet begonnen, maar zonder je hulp, lol en ervaring had ik het niet volbracht.

Voor Mariel. Dat ik je mooie man mocht lenen. Hij is knap, sterk, en vrolijk. Zondag krijg je m weer terug. Wees zuinig op hem.

Maar ook gaat mijn dank uit naar mijn fiets Harrie die me zonder veel gemopper 2200 kilometer door Europa heeft gesjouwd.

Morgen de epiloog naar Banyoles, voor de fietsbus terug naar huis.