Jongens jongens, het moet af en toe ook wat tegen mogen zitten. Een wijs man zei ooit “als het nooit tegen zit is het geen avontuur, maar een all-inclusive   ” (oh ja, dat was mijn eigen quote)

Vandaag begon wat pittig, vooral omdat ik vannacht de slaap niet kon vatten. We hadden op ons warme zolderkamertje verkoeling gezocht door een ventilator in de vensterbank te zetten. Maar daar heb ik de hele nacht een dichte neus en een kriebel hoestje aan over gehouden. Ik heb ongeveer 2 uur geslapen. Waar slaap toch je unieke kans is om bij te komen van al dat fietsen heb ik de afgelopen 36 uur ruim 11 uur gefietst, maar slechts 2 geslapen. Er is momenteel geen spiertje meer in mijn lijf dat niet protesteert! Dat wordt een goeie nacht vannacht.

We begonnen met een pad wat eigenlijk toch echt geen pad was. Ik voelde me een beetje als in het boek “Deamon”, waar de virtuele werkelijkheid wint van de echte waarheid. Waar mijn werkelijkheid zei dat dit een grasveld was:

…zei m’n navigatie dat ik toch echt rechtdoor moest. We kwamen in een bospad dat met de MTB waarschijnlijk bijzonder leuk is, maar met een volgepakte racefiets net iets voorbij uitdagend.

Maar we hebben ons er doorheen geworsteld. En nu Arnoud mopperde over het routeboekje was ik gelukkig niet meer alleen in mijn putje…

Maar daarna werd het weer een prettige route door niets. Waar ik dacht dat Verdun sinds de 1e Wereld Oorlog niet veel meer deed dan zijn gevallenen herdenken, zette die trend zich voort. Ik denk dat de Loirraine ooit een zeer welvarende regio is geweest, met een heel actieve industrie. Maar daar is naast oude spoorlijnen en kanalen en een ingevallen fabriek bijzonder weinig van over. Wie weet bijvoorbeeld wat ze hier in Vincey deden pakweg vorige eeuw of die daarvoor?

Naast een dorpje wat Charme heette, en een paar schattige sluisjes waar we telkens precies te laat waren om een boot te zien passeren, hebben we weinig charme kunnen ontdekken.

Maar de klap op de vuurpijl was toen ik de «GitesEtChambresd’Hotes» app opende en daar met een prachtige gastvrije Française in een Blauw Kasteel terecht kwam. Ze had nog wel een ‘kamertje’ voor ons. En toen we zeiden dat we hongerig waren van de fietstocht en ergens in de stad, Thaon-les-Vosgues, een happie wilde eten, zei ze: och, ik heb niks voorbereid maar een kaasfondue kan ik wel voor je regelen. En ze heeft me toch een kampioensmaaltijd voorbereid! Met een heerlijk toetje van zelfgemaakt ijs met zelfgemaakte bessencompote. Wow! In mijn roestige Frans wist ik er toch nog een groot compliment te geven: « vous avez dite que vous n’avez pas préparé aucune chose, mais ça était la plus bon chose qu’on a mangé jusqu’à maintenant »

Nu belachelijk vroeg naar bed, met een dubbele magnesium/vitamine cocktail (schijnt goed voor het herstel te zijn volgens Arnoud) en morgen gezond weer op. Maar kijk nou wat een plaatje deze kamer: