Tja, vanochtend was ik dus weer niet zo fris. Weer slecht geslapen.We hebben best flink wat kilometers gemaakt en hitte gevangen, dat doet iets met je weerstand. Dus mijn eerste wens was om een dagje te blijven in ons prachtige blauwe kasteel met de fantastische gastvrouw. Snel rekensommetje: we zijn op 1/3 van de tijd en hebben al 750 van de 1900km afgelegd. Dus we hadden wat ruimte. Maar ja, alle kamers waren vol, zo praktisch is het dan ook weer. Bye bye blauw kasteel!

Dus we hebben besloten een toeristisch ritje met lage snelheid, veel pauzes, en niet meer dan 100km te maken. Dat is ons voor het eerst gelukt.
En we waren nog maar net weg, of we kregen als toerist onze droom beaarheid: het kanaal waar we al een dag hadden langsgefietst zit vol met sluisjes, maar gisteren was er geen een waar juist als wij langskwamen een boot in zat. En wat wil het geluk: vanochtend meteen bij ons eerste sluisje raak.

Maar nu komt er even een fijn wetenschappelijk feitje: overal in Frankrijk staan van die borden over de “scheiding der wateren”. Ik heb me daar op de snelweg al regelmatig over verbaasd en vroeg me af: “hoe weten ze dat?” en “is het ook helemaal droog op die plek?”(Immers het water vloeit daar OF naar de Noordzee OF naar de Mediterranee. We vonden dat bord langs ons fietspad.

Tijd voor wat wetenschappelijk onderzoek. En wat blijkt? Het is helemaal niet droog in het midden! Een hoax? Nee hoor, dat is dankzij al die sluisjes dat er ook water precies in het midden ligt. Maar vanaf dit punt gaan de deurtjes precies andersom open om dit keer het water niet richting Maas en Moezel, maar richting Saône tegen te houden. Je kan er maar druk mee zijn op je toeristische fietstocht.

En verder: 2x pluspunten voor Renault, maar helaas later toch een minpunt. En ik heb we redelijk aan den lijve mogen ervaren hoe hard de ontvolking van het Franse platte land gaat. De huizen in de hoofdstraat van ieder dorp staan voor 80 a 90%. Met zo’n bezetting wordt de hoofdstraat, die steevast “Grande Rue” heet niet bepaald de allure die je ervan verwacht.

En het geeft niet alleen een onwerkelijk gevoel alsof je in een cowboy-film bent gestapt, maar daarnaast maakt het het vinden van een boulangerie voor de lunch onmogelijk, en een supermarkt op z’n minst uitdagend. Waarmee je dus ooksnapt waarom die vicieuze cirkel niet te doorbreken valt.

Uiteindelijk netjes onder de target van honderd kilometer gebleven, bewijs: https://strava.app.link/UtVFfOMY2qb en een leuk Chambre d’Hotes gevonden met zwembad (klopt volgens omschrijving) maar op 4km van enig dorp (klopt niet volgens omschrijving). Omdat we beiden geen zin meer in fietsen hebben en 2x4km niet in mijn doelstelling van de dag past, hebben we ons nood voedsel aangebroken en genoten van een heerlijk gevriesdroogd pakje macaroni bolognese
Nu op dokters advies met een pillen cocktail naar bed om eindelijk eens goed bij te slapen.