Vandaag was een zware dag. Mag je ook wel eens hebben. De derde helft is normaal iets waar je lekker aan de drank gaat, maar voor ons vooral het doorpakken terwijl onze reserves op zijn. We hebben het oventje lekker opgestookt met veel eten, taartjes, Snickers, Balisto’s en Cola. Al die suiker fikt als een dolle, maar ondanks dat waren we moe vandaag.

Kan ook te maken hebben met de omgeving. Want na de ‘hoger sferen’ van gisteren was het vanochtend stom klimmen in een saai landschap met een grijs wolkendek erboven.

Om daarna 25km (!) aan één stuk af te dalen in een bos met mist. Dat was goed en wel totaan de lunch het enige wat we meemaakten. Ik zat letterlijk gapend op de fiets, deels van vermoeidheid, deels van verveling schat ik. Heb nog wel lekker een beetje gezongen over een licht thema als de eeuwigheid, maar dat was het dan wel. https://open.spotify.com/track/5P0afhPecDDWJzS7wB6kMY?si=Ff8mgPR9RmGDudTKgV9yjA

Maar jeetje: als de meest opmerkelijke plaats waar je doorfietst Rochel-ton heet, dan is er ook serieus iets mis.

We hebben eigenlijk tot nu toe drie landschappen gezien:

1)er waren wel mensen maar die zijn weg
2) er zijn we mensen maar die zitten binnen
3) of er zijn nooit mensen geweest.

Dit was duidelijk een categorie 3 landschap: nooit iemand geweest. We hebben 3 auto’s gezien, die hoogstwaarschijnlijk waren van een van de 3 bewoners in elk van de 3 dorpjes waar we langs kwamen. Maar verder…helemaal…niets!

Toen kwam belangrijk nieuws: Arnoud kreeg een lekke band: 3-1. Maar gelukkig bewijst dit dat het niet alleen aan mijn materiaal ligt dat ik lek reed afgelopen week.

Onze lunch was in een verloren paradijsje. Naar goed gebruik is natuurlijk ieder zichzelf respecterende supermarkt op zondag net op tijd dicht om je niet van lunch te kunnen voorzien. Maar bij een dijk van een stuwdam:

vonden we een schattig herbergje,

Waar zelfs enigszins aantrekkelijke lokalen plaats hadden. Er gloort een level4 landschap aan de horizon: met echte mensen!
Onze volgende stop was St Ambroix, een deel van Arnoud’s pelgrimage. Want hij was daar heel vroeger geweest en wilde er herinneringen ophalen. Maar zoals zo vaak, is als je terugkomt alles anders en nieuw, en blijft er van je originele herinneringen als kind bijzonder weinig over. Toch leuk: ijsje eten bij de lokale bar voelt nog een beetje als vroegâh.

Ons eindpunt is Alès, eindelijk weer een level 4 landschap. Waar er niet alleen mensen zijn en naar buiten komen, maar ze ook nog eens hun best doen om er leuk uit te zien. Na een leuk gesprek met de serveerster bestellen we onze lang begeerde pizza’s. Daar hadden we het al een week over maar het was er maar niet van gekomen.

En daar mocht ik weer bijdragen aan de Barcelona score. We mogen er niet teveel op aansturen, maar als iemand vraagt naar je bestemming mag je die ego-booster er we ingooien. “Waar fiets je heen?”. ”Naar Barcelona!”,”Echt?” Intussen hebben we de “en ik kom trouwens uit DenHaag gefietst” erbij om het nog even extra in te peperen. Maar de serveerster reageerde heerlijk lomp, en dan is het goed als je ook wat Franse slang verstaat: “Vacance de cycler? Non, mal au cul!” Fietsvakantie? Nee, krijg je pijn aan je kont van…