En daar is ie dan: de een-na-laatste mijlpaal. Vandaag de grens over naar Spanje en trouwens meteen maar even doodgetrapt naar Figueres. Zelfs na zo’n zware bergetappe over de oostelijke uitloop van de Pyreneeën weten we 159km uit onze vermoeide lijven te trappen.

Maar laten we beginnen bij het begin: een ontbijtje op de platanenlaan bij het postkantoor. Te beginnen met de slechtste selfie ooit, maar het laantje was zo heerlijk dat ik m jullie niet wilde onthouden:

We zaten voor een mooi postkantoortje op een bankje lekker ons stokbroodje weg te snoevelen. Ieder zichzelf respecterend dorp heeft een postkantoor. En er komen nog steeds mensen voor van alles en nog wat. Verbazingwekkend. Ik zou nog best eens een carrière willen hebben als ‘directeur’ van zo’n kantoortje. Als je die ambitie ook hebt, kijk vooral eens naar “Bienvenue chez les CH’TI”, een hilarische Franse komedie over carrière binnen de Post. Maar zeg nou zelf: van zo’n schattig art-deco kantoortje zou je toch ook de baas willen zijn?

Alras gingen we op pad, langs plaatsjes als LaTour-de-France en Ile-sur-Tet ( die laatste bleek overigens gewoon naar het riviertje de Tet te verwijzen). Daar hebben we wel 3 rondjes gereden op zoek naar een supermarkt of boulangerie om ons voor de tocht over de berg en over de grens te versterken. Want we hadden geen hoge verwachtingen van de populatiedichtheid onderweg.

De meeste mensen zijn gewend via La Jonquera Spanje binnen te komen. In ons routeboekje werd dat echter van harte afgeraden vanwege een onmogelijke klim gevolgd door een niet bestaand pad. We hebben daarom de omweg via de Tech genomen. Dat is ook gewoon een rivier, maar voor ons twee techies is het natuurlijk een leuk alternatief. Ik was dolblij met deze route, want hij was niet te doen, wat bewees dat de originele Jonquera route moorddadig zou zijn geweest.

Dit was gewoon zinderend heet en vervelend, maar doet meer dan dat. Ik heb overigens een theorie ontwikkeld waarom het zinderend heet wordt genoemd. Vanwege het geluid van die k*- krekels. Ik heb ontdekt dat er 3 soorten krekels zijn met een onderscheidend dialect in hun zindering:

1) krekels die gewoon heel veel vervelend geluid maken. Met z’n allen in zo’n soort rondzingende echo.
2) krekels die in de berm gaan zitten en een geluid maken alsof je ketting aanloopt. Die zijn denk ik gesponsord door de olie industrie
3) krekels die een geluid maken alsof ze je met z’n allen uitleggen. Die gaan vooral onderaan of halverwege steile hellingen zitten

In de auto of in een comfortabel huisje is de krekel een schattig zomers geluid, maar op de fiets gaat’ie nogal snel op je zenuwen werken.
Awel, ondanks de zinderende hitte, krekels, zweet en spierpijn van alle klimmetjes, hebben we dan toch de Spaanse grens gehaald. En ook hier geldt net als gisteren met het bereiken van de Middellandse zee: een uniek bord is het niet, maar om er op eigen kracht komen voelt wel uniek. Als een enorme heldendaad.

Nu hadden we de smaak te pakken, en konden ons meteen in het Spaanse ritme voegen. Want je hoeft dus niet voor 9u te bestellen. En de avondzon is een stuk relaxter fietsen dan zijn zinderende broer om 12 uur.
Dus we hebben maar even naar Figueres doorgefietst. Alleen de AirBnB hield zich net iets teveel aan dit Spaanse ritme, we mochten inchecken vanaf 23:00u. Daarop hebben we maar een nood-kaart ingezet: een kamer geboekt bij een hotel in de stad. En een uurtje later zitten we fris gewassen op de Rambla van Figueres een lekkere, zwaar verdiende Paella Marinerend te smikkelen.

Morgen misschien wel in één ruk door naar Barça. Niet alleen omdat dat stoer is om in 15 dagen naar Barcelona te fietsen, ook omdat we een tussenstop in een van de kustplaatsen (ik noem als voorbeeld: Lloret de Mar) niet echt zien zitten.
Maar zoals altijd: we gaan het zien!